 |
РОДНЫЯ ВОБРАЗЫ
|
|
Вобразы мілыя роднага краю,
Смутак і радасьць мая!..
Якуб Колас
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
...сталася гэта так...
Жыў паэт.
Ён складаў, прыдумляў, бачыў вершы...
I гэтыя вершы былі паэзіяй.
У ягоных руках была частка птушкі
і частка натхненьня.
Пяро...
ён пісаў тым пяром свае вершы...
Аднаго разу да яго прыйшла душа –
не ягоная...
душа іншага...
Паэт пакахаў душу –
ня мог не пакахаць.
Пакахаў і цела, у якім жытлавала душа, -
ня мог не пакахаць.
У паэта было толькі пяро –
частка птушкі
і частка натхненьня.
Ды разам з паэтам
пяро рабілася самім птахам
і самою паэзіяй.
Паэт ахвяраваў пяро
душы, якую пакахаў.
Разам зь пяром аддаў і сябе –
толькі разам яны былі існыя.
...і быў шчасьлівы гэтай ахвяраю...
Зьядналіся пяро і душа...
Людзі жахнуліся дзіва.
Людзі не прынялі дзівоснасьці
і ненармальнасьці...
Не прынялі дзівоснасьці,
як не прымаюць вар’яцтва.
Бо пер’і ніколі да гэтага не былі з душамі...
Людзі паклікалі ката –
ката яны ведалі...
Кат секануў па жывым...
па тым, што рухалася і жыло, –
па зьнітаваньні.
Скрываўленая душа расправіла крылы –
яны зьявіліся зь пяра...
Ды побач была яшчэ адна...
Кожная з абедзьвюх душаў
мела адно моцнае крыло...
Ды каб узьляцець,
патрэбна два...
А між імі ўпілася ў зямлю –
чаму не ў нябёсы? –
вострая сякера ката...
Тады душы
ўзяліся за лязо
і ўвадначас прыўзьняліся над зямлёю...
Тое, што разьяднала,
цяпер трымала іх разам,
трымала над людзьмі,
трымала над натоўпам,
што кідаў у іх камяні...
А камяні ўжо не даляталі...
I ляцелі дзьве душы аднае,
ва ўнісон уздымаючы дужыя крылы,
трымаючыся за адно лязо...
Невядома, куды яны кіравалі,
але, здаецца, ня ў неба...
А калі і ў яго,
то ня ў тое,
што бачыў над сваёй галавою натоўп,
а ў іншае –
у сваё.
Калі я не памыляюся, то...
той паэт быў Жанам Както...
20.III.2005.
|
|
|
|
Падабаецца
Не падабаецца
|
|
|
2009–2020. Беларусь, Менск.
|
|
|
